تادیب (2)

روزی کسری نشسته بود ؛ خوانسالار، خوانی ( سفره ) در آورد و پیش کسری نهاد . ناگاه نوک پایش به گوشه میز کوچکی که دوات بر رویش قرارداشت گرفت و قدری از طعام بر روی کسری ریخت . کسری چون آن بدید در خشم شد ، و فرمود که مطبخی را سیاست کنند . مطبخی چون این فرمان بشنید ، بازگشت و کاسه را برداشت و تمام آن را بر سر کسری ریخت .

کسری گفت : " حکمت در این چه بود ؟ " آشپز گفت : " اگر بدان قدر جرم که به سهو از من در وجود آمد مرا سیاست کردی ، زبان مردمان بر تو دراز شدی و گفتندی که : بی خطایی خدمتکاری را بکشت و ظلم کرد . من روا نداشتم که تو را به ظلم منسوب کنند ، بقصد کاسه بر سر تو ریختم تا اگر مرا سیاست کنی به جرمی بزرگ کرده باشی نه به گناهی سهل که به سهو کردم . "

کسری را از این سخن خوشش آمد و او را عفو کرد و تشریف داد .

«برگرفته از جوامع الحکایات »